The White Tiger เพราะชั่วชีวิตนี้ไม่มีที่ยืนให้ “คนจน”
สำหรับ The White Tiger เล่าเรื่องราวของพลราม ฮาลวัย (อาดาร์ช กอราฟ) ที่กำลังเขียนอีเมลถึงรัฐมนตรีจีนซึ่งกำลังเดินทางมาเยือนประเทศอินเดีย ระหว่างที่เขาพร่ำพรรณนาเนื้อความก็ทำให้เขานึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในอดีตตั้งแต่วัยเด็กที่เขาเติบโตมาจากหมู่บ้านเล็กๆซึ่งยากจนสุดขีด แต่ด้วยความรู้ความสามารถทำให้เขาพยายามถีบตัวเองขึ้นมาจากความลำบาก แต่สิ่งที่เขายังไม่สามารถก้าวพ้นได้เลยคือเรื่องของวรรณะที่เป็นดั่งกำแพงชีวิตทำให้พลรามยังต้องคงสถานะเป็นคนต้อยต่ำอยู่ร่ำไป ความจนของพลรามอาจจะเป็นอุปสรรคก็จริง แต่ความฉลาด (แกมโกง) ของพลรามก็ช่วยทำให้เขาเริ่มไต่เต้าและขยับชีวิตให้ดีขึ้นได้บ้าง จากขี้ข้าร้านขายขนมที่ดูไร้อนาคตในถิ่นธุระกันดาร สู่การไปเป็นคนขับรถให้กับลูกชายมหาเศรษฐีในเมืองใหญ่ พลรามก็เริ่มได้เรียนรู้ว่าจริงๆแล้วนอกจากวรรณะ แล้วแท้จริงอินเดียมีแค่คนรวยและคนจน และคนจนในประเทศอินเดียก็ไม่แตกต่างอะไรจากไก่ในกรง ที่รอวันถูกเอาไปปาดคอให้กลายเป็นอาหาร ราวกับทาสที่พร้อมก้มหัวยอมรับชะตากรรมนายจ้างนั่นเอง ตลอดเส้นทางการบอกเล่าเรื่องราวของพลรามที่ดูเหมือนสถานการณ์ชีวิตจะพลิกไปพลิกมายิ่งกว่ารถไฟเหาะตีลังกา ความโกลาหลในชีวิตของนี่เองคือความสนุกที่เล่นเอาคนดูเดาไม่ถูกเหมือนกันว่าชีวิตของเขาจะบัดซบได้อีกขนาดไหน แล้วเขาจะหลุดออกมาจากวังวนและขยับฐานะตัวเองให้กลายเป็นไปเป็นเจ้าของธุรกิจแบบตอนต้นเรื่องได้ยังไงกัน เมื่อดูในทุกวิถีทางแล้ว แทบไม่มีปัจจัยใดเลยที่จะผลักเขาให้เดินไปสู่จุดนั้น แม้หนังจะดำเนินเรื่องแบบทีเล่นทีจริง แต่ประเด็นในหนังก็เรียกได้ว่าคนดูประเทศโลกที่ 3 อย่างไทยแลนด์ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีส่วนร่วมไปกับตัวละครอย่างพลรามที่ปากกัดตีนถีบและต้องเผชิญหน้ากับความฟอนเฟะในสังคม โดยเฉพาะอภิสิทธิ์ชนคนรวยที่ใช้เงินทอง เส้นสายในการเอาตัวรอดจากความเลวร้ายที่ตัวเองก่อขึ้น อีกทั้งหน้าชื่นตาบานอยู่ในสังคมแบบไม่รู้หนาวรู้ร้อน หลังจากที่พลรามได้มีโอกาสเรียนรู้จาก “คนรวย” เขาจึงซึมซับสิ่งเหล่านั้นมาและผงาดตัวเองขึ้นเป็น “พยัคฆ์ขาว”…